Υπάρχουν δύο ειδών: Αρχικά είναι αυτές που μπορούν να κάνουν τα παιδιά από μόνα τους .Δηλαδή εξάσκηση στη διαφραγματική αναπνοή και στην καθοδηγούμενη μυική χαλάρωση. Πρώτιστος τις δείχνει στο παιδί ένας ψυχολόγος και στη συνέχεια μεσα από την επανάληψη μαθαίνει να τις κάνει από μόνο του το παιδί κάθε φορά που βιώνει μία αγχώδη κατάσταση
στο σπίτι ή στο σχολείο.

Άλλες στρατηγικές που χρησιμοποιούνται είναι το ημερολόγιο ή τετράδιο του άγχους όπως ονομάζεται. Σε αυτό ζητείται από το παιδί κάθε φορά που αγχώνεται για κάτι,να πηγαίνει στο ημερολόγιο αυτό,και να σημειώνει αυτό που το άγχωσε .(πχ. Αγχώθηκα γιατί δεν προλαβαίνω να τελειώσω την εργασία μου μέσα στην προθεσμία που μου δώθηκε).

Επίσης, υπάρχει το θερμόμετρο του άγχους με το οποίο ζητείται από το παιδί να βαθμολογήσει από το 1-10 πόσο πολύ το άγχωσε ένα γεγονός. Το παιδί ,αυτόματα, μπαίνει σε μια διαδικασία να καταλάβει τι ακριβώς το άγχωσε και με ποια ένταση(πολύ, μέτρια ,λίγο).

Σε μεγαλύτερα παιδιά χρησιμοποιείται και η λογική σκέψη. Επειδή συνήθως το άγχος δημιουργείται από αρνητικές σκέψεις, οι οποίες μπορεί να είναι και λανθασμένες ,ο ψυχολόγος συμβουλεύει το παιδί να μπει σε μια διαδικασία παρατήρησης των σκέψεων και των συλλογισμών του. (Παράδειγμα περίπτωσης:αγχώνομαι γιατί θα τα πάω χάλια στο test. Οι επακόλουθες ερωτήσεις που θα πρέπει να κάνει στον εαυτό του είναι: τι με κάνει να πιστεύω ότι θα τα πάω χάλια; Στις προηγούμενες περιπτώσεις πώς τα είχα πάει;) Με
αυτόν το τρόπο το παιδί μπορεί να ξεχωρίσει αν είναι λογικό αυτό που σκέφτεται με βάση τα στοιχεία που έχει . Αν καταλήξει στο ότι παρά το άγχος του τα πήγε καλά, αυτόματα αμφισβητεί την αρνητική σκέψη που κάνει και την αντικαθιστά με μια σκέψη πιο ρεαλιστική. Τέλος ενισχύεται το ενδιαφέρον των παιδιών για σωματική δραστηριότητα, υγιεινή ζωή και γυμναστική ώστε να επιτευχθεί η καύση της “πλεονάζουσας ενέργειας”.